ବୋଝ

ବୋଝ - ନାରାୟଣ ସାହୁ

କେତେ ବାସ୍ତବତାରେ ଭର୍ତ୍ତି

ଏ ଛୋଟିଆ ଜୀବନ ମୋର!!

ଗୋଟେ ବାସ୍କେଟ୍ ବଲ୍ ର ଖେଳ ଭଳି,

ଆଉ,

ପ୍ରତି ବାସ୍କେଟରେ ଭରି ରହିଥାଏ

ବୋଝର ଥଳି।

ବୋଝ!

ନିଜେ ନିଜର ଓ ନିଜ ପରିବାରର,

ପାପ ଓ ପୁଣ୍ୟର,

ଅତୀତ ଓ ଭବିଷ୍ୟତର,

ମିଳନ ଓ ବିଚ୍ଛେଦର,

ଦୟା ଓ କ୍ଷମାର, ଏବଂ

ପ୍ରାପ୍ତି ଆଉ ତ୍ୟାଗର।

ମୁଣ୍ଡେଇ ପାରୁନି ମୁଁ,

ଏ ସଂସାରର ଯାବତୀୟ ବୋଝ ,

ଚାଲି ପାରୁନି ଜୀବନର ସୁଖମୟ ରାସ୍ତା,

ରାସ୍ତା ସାରା ପଡ଼ିଛି କେବଳ

ବିଷାକ୍ତ ବବୁଲ କଣ୍ଟା।

ସେ କଣ୍ଟାରେ କ୍ଷତାକ୍ତ

ମୋର କୋମଳ ପାଦ,

ନିଜର ଅପାରଗତା ଆଗରେ ବଶ ମୋର

ଏ ମୋହଦଗ୍ଧ ଶରୀର।

କ୍ଷଣିକରେ ,

ଛିଣ୍ଡାଇଦେଲି ସମ୍ପର୍କର ମଜବୁତ୍ ରଜ୍ଜୁକୁ,

ଭାଙ୍ଗିଦେଲି ଦୁଇ କୂଳକୁ

ଯୋଡିଥିବା ବାଉଁଶର ସେତୁକୁ,

ଲିଭାଇ ଦେଲି କଳାପଟାରୁ

ଚକ୍ଖଡ଼ି ର ଧଳା ଦାଗକୁ,

ପଡ଼ିଗଲି ଅଧାବାଟେ

ଆତ୍ମା ଏବେ ପୃଥିବୀ ମନସ୍କ ନ ହୋଇ

ହୋଇଗଲା ଆକାଶ ମନସ୍କ!

ଟାଣିଦେଲି ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ମୋର ଜୀବନକୁ।

ସା ବିଦ୍ଯା ଯା ବିମୁକ୍ତୟେ